பேருந்து நடத்துனருக்கு இதெல்லாம் தேவையா?

அண்மையில் கோவை சென்றிருந்தேன். நான் எனது மகன், மற்றொரு நண்பர் என்று மூன்று பேர் சென்றோம். ஈரோடு, தமிழ்நாடு அரசு போக்குவரத்து கழகத்திற்கு (கவுந்தபடி கிளை) சொந்தமான பேருந்தில் சேலத்திலிருந்து கோவை பயணம் செய்தோம். மூன்று பேருக்கு பயணக் கட்டணம் ரூ. 3x55 = ரூ. 165/- ஆகும். பயணச் சீட்டு எண். 52163 34:26:07 0=/17/00 (பயணச் சீட்டில் உள்ளபடி). நடத்துனர் பெயர் திரு. குப்புசாமி.

மூன்று பயணசீட்டுகள் வாங்க நான் 500 ரூபாய் தாளை எடுத்து கொடுத்தேன். நடத்துனரும் பணம் வாங்கிக் கொண்டு சீட்டை கொடுத்து விட்டு, பாக்கி பணம் ரூ. 335/-ஐ சில்லறை தாள் சேர்ந்தவுடன் தருவதாகக் கூறினார். காலையில் சீக்கிரம் எழுந்து கிளம்பியதால், பேருந்து கிளம்பிய சிறிது நேரத்தில் அயர்ந்து தூங்கி விட்டேன். முழித்துப் பார்த்த போது பேருந்து பெருந்துறையை தாண்டிவிட்டிருந்தது. அப்போது எங்கள் இருக்கை அருகே வந்த நடத்துனரிடம் பாக்கி பணத்தை கேட்டேன்.

இன்னும் சிறிது நேரத்தில் தருவதாக கூறினார். பேருந்து அவிநாசியை நெருங்கிக் கொண்டிருந்தது. நடத்துனர் வந்து ரூ. 330/- கொடுத்தார். பாக்கி ரூ. 5/- சில்லறையை பின் தருவதாக கூறினார். நானும் சரியென்று வாங்கிக் கொண்டேன். பேருந்து அவினாசிக்கு சற்று முன்பாக மெல்ல ஒதுங்கி நின்றது. "சார், வண்டி ஒரு பத்து நிமிஷம் நிக்கும். டீ, காபி சாப்பிடறவங்க சாப்பிடலாம்" என்று நடத்துனர் குரல் கொடுத்தார். நங்கள் மூன்று பேரும் இறங்கி, காபி குடித்தோம். நடத்துனரும், ஓட்டுனரும் பப்ஸ், பன் போன்ற கொரிப்பவைகள்,காபி ஆகியவற்றை முடித்துக் கொண்டனர். நடத்துனர் சூடாக ஒரு தம் போட்டார்.

வாயில் 'தம்'-முடன் இருந்த நடத்துனர், அப்படியே தனது பணப் பையில் இருந்த சில்லறை காசுகளை எண்ண ஆரம்பித்தார். சரியாக 50 ரூபாய்க்கு சில்லறையை எண்ணி அந்த கடை உரிமையாளரிடம் கொடுத்தார். அவரும் அதை வாங்கிக் கொண்டு ஒரு 50 ரூபாய் தாளை எடுத்துக் கொடுத்தார். சாப்பிட்டதற்கு பில் ஏதும் கொடுத்தமாதிரி தெரியவில்லை.

அச்சமயம் அருகில் நின்று டீ குடித்துக் கொண்டிருந்த நான், எனது பாக்கி ரூ. 5 /-ஐ கேட்டேன். அவர் அதை காதில் போட்டுக் கொண்ட மாதிரி தெரியவில்லை. ஆனால் ஓட்டுனர் நான் பாக்கி கேட்டதை கேட்டு விட்டார். உடனே அவர் "கண்டக்டர் கிட்டே கேளுங்க, கொடுத்து விடுவார்" என்று நடத்துனரை கண்களால் காண்பித்து சொன்னார். ஆனால் அதற்குள் அவர் எனக்கு முன்னதாக பேருந்தில் ஏறி "போலாம் ரைட்" என்று சொல்ல ஆரம்பித்தார். நாங்களும் விடுவிடுவென பேருந்தில் ஏறி அமர்ந்து கொண்டோம்.

"ரூ. 5/- தருகிறீர்களா?" என்று கண்களால் நடத்துனரிடம் ஜாடை காண்பித்தேன். அவர் அப்படி ஏதும் தரவேண்டியதில்லையே என்ற நினைப்பில் உள்ளவரை போல் பாவனை காட்டினர். "ஆங்.. அஞ்சு ரூவா எனக்கு... உனக்கு அசுக்கு புசுக்கு" என்று வேறு முகம் காட்டினர். நானும் இந்த 5 ரூபாய் பாக்கிக்காக இன்னும் என்ன செய்வது? ஒரு முக்கிய வேலைக்கு போகிறேன். இந்நேரத்தில் 'மூடை' கெடுத்துக் கொள்ள வேண்டாம். கொடுத்தால் கொடுக்கட்டும் என்று மேற்கொண்டு நானும் ஏதும் பேசவில்லை. பேருந்து கோவை காந்திபுரம் பேருந்து நிலையத்தை அடைந்து விட்டது. இறங்கும் போது நடத்துனரை தேடினால், அவர் காந்திபுரம் பேருந்து நிலையத்தில் பேருந்து மெல்ல நுழையும் முன்பாகவே இறங்கி விட்டிருந்தார்.

இப்போது பிரச்சனை என்னவென்றால், இப்படி ஒரு நாளைக்கு அதுவும் ஒரு வழிக்கு ஒரு பயணியிடம் ரூ. 5/- பிடித்துக் கொண்டு அதை மறந்து போனவாறு பாவனை காட்டி நடத்துனர் தம்மிடமே இருத்திக் கொண்டால் குறைந்த பட்சம் ரூ. 50/- தேறும். ஒரு நாளைக்கு இரு வழிப் பயணம் என்றால் ரூ. 100/- கிடைக்கலாம். ஒரு மாதம், ஒரு ஆளின் சம்பளத் தொகை அளவிற்கு சேர்ந்து விடுகிறது. தினமும் வழியில் சாலையோர உணவகத்தில் ஓசி சாப்பாடு, சினகேஸ், சிகிரெட்... இப்படி. கையில் இருக்கும் சில்லறை காசுகளை கடையில் கொடுத்து அதை தாள் பணமாக்கிக் கொண்டு, பயணிகளுக்கு சில்லறை கொடுக்காமல் இருக்கலாமா?

நுகர்வோர் நீதிமன்றம் சென்றால், நடத்துனர் தேவையில்லாமல் அலைய நேரிடும். பாதிக்கப்பட்ட நுகர்வோருக்கு நிச்சயம் தீர்வழி கிடைக்கும். மன உளைச்சல், வழக்கு செலவு தொகை என்று கண்டிப்பாக குறைந்தபட்சம் ரூ. 500/- விதிக்க வாய்ப்பு உள்ளது. நிர்வாக நடத்தை விதிகளின் கீழ் நடத்துனருக்கு 'மெமோ' கிடைக்கும். இதெல்லாம் நடத்துனருக்குத் தேவையா?